Als je gaat trouwen of partnerschap laat registreren, kun je bij de ondertrouw aangeven hoe je na je huwelijk wilt gaan heten. Vroeger werd de achternaam van de vrouw automatisch veranderd in de achternaam van de man zodra ze getrouwd waren. Tegenwoordig heb je keuze!
Voor de mensen die niet weten hoe het werkt, er zijn een aantal mogelijkheden:
- Eerst de achternaam van je partner, dan je eigen achternaam
- Eerst je eigen achternaam, dan de achternaam van je partner
- De achternaam van je partner in plaats van je eigen achternaam
- Allebei jullie eigen achternaam houden
Deze opties gelden tegenwoordig voor zowel de man als de vrouw! Dat niet iedereen daarvan op de hoogte is bleek al snel…
Een tijdje terug was ik op voorgesprek bij een bruidspaar. Als we kennis hebben gemaakt, het persoonlijke verhaal hebben doorgenomen, komen we automatisch op wat praktische zaken. Zo ook op de vraag hoe de bruid na haar huwelijk gaat heten.
Nu had ik al gezien dat de bruid een chique, dubbele naam droeg, geërfd van vaders kant. Hij had ook een prima naam, maar iets Hollandser laten we maar zeggen.
Toen ik de bruid dan ook vroeg hoe ze na haar huwelijk zou gaan heten, zag ik haar vertwijfeld naar de bruidegom kijken. Het hoge woord kwam er uit: ze wist het gewoon niet! Zij met haar mooie, dubbele naam, hij met zijn prima achternaam, maar niet echt bijzonder. Ze zouden er nog even over nadenken. Ik zou het nog horen…
Op de dag van het huwelijk waren ze een beetje aan de vroege kant. Ik ontving ze hartelijk en we zaten nog even gezellig te kletsen. Opeens schoot me het ‘gevalletje naam’ te binnen. "O ja" zei de bruid, "Dat is ook zo! We zijn er uit!" Heel blij keek het bruidspaar elkaar aan. Met trots vertelden ze, dat zij haar eigen achternaam en dan de achternaam van haar man zou gebruiken en tot mijn verrassing zei de bruidegom heel trots: "En ik doe net het net andersom! Ik gebruik mijn achternaam met die van haar er achter!"
Oké, deze optie had ik nog niet bedacht en ook niet eerder gehoord, maar ik vond het wel creatief. Op deze manier wilden ze toch laten zien dat ze bij elkaar hoorden.
De ceremonie begon en de sfeer was lekker relaxt. De grapjes vielen goed, het ja-woord kwam er vloeiend uit, het tekenen ging gesmeerd. Nog even afronden en dan zat het er weer op.
Ik nog enthousiast van de naamswisseling die ze hadden bedacht, ging ik er van uit dat de familie, laat ik zeggen op z’n minst de ouders, op de hoogte waren van het besloten naamgebruik. Met dat ‘ik ging er van uit dat’ ging het mis…
In mijn enthousiasme vertelde ik dat de bruid haar eigen naam zou gaan gebruiken met de naam van de bruidegom er achter en dat de bruidegom zijn eigen naam zou gaan gebruiken met die van de bruid er achter. En toen gebeurde het! De moeder van de bruidegom keek haar zoon hoogst verbaasd aan en riep toen heel verbolgen: "BELACHELIJK!! Je lijkt wel niet goed wijs! Waarom kan het nou nooit eens normaal?!"
Tja, daar sta je dan… Ik keek het bruidspaar al eens aan, het bruidspaar mij, de bruidegom keek bescheten naar zijn ouders. Hoe ga je hier uitkomen? Niet dus! Alles in mijn hoofd draaide op volle toeren. Na even een moment van stilte toverde ik een lach op mijn gezicht en zei: "Dat lijkt me écht iets om het straks eens rustig bij de koffie samen over te hebben!" Afsluitend met een dikke knipoog naar de moeder van de bruidegom. Vervolgens heb ik mijn verhaal afgerond en tot slot het bruidspaar van harte gefeliciteerd met hun huwelijk!
