Trouwen met passie

Sandra blogt

Overname

Is het niet de angst van iedere trouwambtenaar dat je een huwelijk moet voltrekken en je die dag gewoon tè ziek bent om op je benen te staan?

Dat voelde een collega van mij ook aankomen. Ze belde me op woensdag met de vraag of ik op vrijdag eventueel stand-by voor haar kon staan als ze zich niet goed genoeg zou voelen om het huwelijk te voltrekken. Ik had zelf die dag ook een huwelijk te voltrekken, maar natuurlijk wilde ik achtervang voor haar zijn!

Donderdag niks gehoord. Totdat ik vrijdagmorgen om 9 uur met mijn boodschappenkar door de AH loop en plotseling mijn mobiel af gaat. Mijn collega. Het ging echt niet en of ik het huwelijk om 12 uur van haar wilde overnemen.
Oké, hoofd koel houden nu. Nadat ik haar heb gevraagd om mij de tekst door te mailen, ben ik als een speer mijn boodschappen gaan afrekenen en hup, naar huis om de tekst uit te printen en me in te lezen.

Lichtelijk gespannen ging ik op weg naar de trouwlocatie, want hoe zou ‘mijn’ bruidspaar zijn? En hoe zouden ze reageren? Mijn collega had het bruidspaar namelijk bewust niet gezegd dat er een vervangende trouwambtenaar zou staan, om het bruidspaar stress te besparen.

Daar stond ik dan: klaar op het bordes om het bruidspaar te ontvangen. Ondertussen nog met het verhaal in m’n hoofd wat ik net gelezen had, begon mijn creatieve brein op gang te komen. Zij was juf en de kinderen van de klas zouden allemaal komen. Ik bedacht hoe leuk het zou zijn om de kinderen na het ja-woord het ‘lang zal ze leven’ te laten zingen.

Ik bekeek het gezelschap eens dat buiten stond te wachten en de kindertjes die allemaal in hun zondagse kleren twee aan twee met hun boog klaar stonden. En ja hoor, daar kwam het bruidspaar aan! Twee paar twijfelende ogen keken mij aan, maar ik lachte ze vriendelijk toe. Of het niet meer dan normaal was dan dat ik daar stond.
De kinderen begonnen te zingen en het was geen liedje wat je nou direct zou verwachten dat ze zouden gaan zingen als de juf met haar aanstaande man onder de bogen door loopt. De inmiddels lichte twijfel over mijn enthousiaste ‘lang zal ze leven’ sloeg om in grote twijfel.

Ik verwelkomde het prachtige bruidspaar en stelde mij voor. Ik legde uit dat mijn collega ziek was geworden en dat ik de ceremonie van haar over zou nemen. Het bruidspaar keek elkaar aan en ik zag ze onrustig worden. Kwam dit wel goed?
Snel aan de bruid gevraagd of ze het leuk zouden vinden wanneer de kinderen van de klas na het ja-woord het ‘lang zullen ze leven’ zouden gaan zingen, waarop ze me verwonderd aan keek en zei: nee hoor, dat stellen we niet op prijs. Dat soort liedjes zingen we ook niet in de klas… Zag ik daar nog meer twijfel bij het bruidspaar?! Argh, daarom is dat kennismakingsgesprek met het bruidspaar nou zo belangrijk!

Oké, de klok sloeg 12. Even diep adem halen en de ceremonie kon beginnen. De eerste paar minuten waren even spannend, dat mag je best weten. Maar geleidelijk aan werd ik mezelf, ik kwam in het verhaal en ik zag het bruidspaar ontspannen en lachen. Aan het eind van de ceremonie kreeg ik het mooiste compliment wat je ooit als invallend trouwambtenaar kunt krijgen. De bruidegom kwam naar mij toe en zei: ‘ongelofelijk hoe je dit hebt kunnen doen! We hebben niet eens gemerkt dat jij niet onze ‘eigen’ trouwambtenaar was!’ Wow!

                                                                                                                                                           terug


Alle blogs van Sandra